Türkiye yüzölçümünün yaklaşık %27’si ormanlarla kaplıdır. Bu ormanlar, biyolojik çeşitlilik açısından zengindir. Ülkemizde 5 çam, 4 göknar, 2 kayın, 2 fındık, 3 karaağaç, 2 gürgen, 3 dişbudak, 20 dolayında meşe, 10 akçaağaç, 4 huş türü, ayrıca çok sayıda alt tür ve çeşit doğal olarak yetişir.
Türkiye’deki orman ekosistemi 21.188.747 hektar alanı kaplar
Türkiye ormanları; ekosistem niteliğine göre nemli, yarı-kurak ve kurak alanlarda ormandan stepe geçiş bölgesindeki ormanlar; ekolojik bölgeler temelinde, Akdeniz, Doğu aradeniz ve Batı Karadeniz ormanları, orman tipine göre ise, geniş yapraklı, iğne yapraklı ve karışık ormanlar olarak gruplandırılabilir.
Biyocoğrafik Bölgelere Göre Ormanlar
Avrupa-Sibirya Biyocoğrafik Bölgesi
Yapraklı-İbreli Ormanlar
kayın, kestane, gürgen 500-1200mt
Nemli-Yarı Nemli İbreli Ormanlar
karaçam, sarıçam, ladin, göknar 1000-1500mt
Kurak Meşe ve Çam Ormanları
meşe < 1500mt, karaçam>600mt, kızılçam 400-500mt
Çalı (Maki-Yalancı Maki) Formasyonu
kızılçam < 500mt
Akdeniz Biyocoğrafik Bölgesi
Çalı (Maki ve Garig) Formasyonu
meşe türleri, sandal, sakız, mersin 350mt Marmara, 600 m Ege ve 800 m Akdeniz
meşe türleri < 1200mt, karaçam 1000-1500mt, sarıçam>1500mt
Doğu Anadolu Kurak Meşe Ormanları
meşe türleri < 850mt
Geniş Yapraklı Ormanlar
Türkiye ormanlarının alansal olarak %40’ını oluşturur. Geniş yapraklı ormanlar, yağışların yıl içinde düzenli dağılış gösterdiği ılıman bölgelerde görülür. Kayın, gürgen, meşe, dişbudak, karaağaç, akçaağaç, kavak, söğüt, çınar, üvez, kestane, kayacık, fındık, ıhlamur, yemişen, ahlat, kiraz, mahlep gibi yaprak döken ağaçları içerir. Geniş yapraklı ormanlar, çoğunlukla kıyı bölgelerde, özellikle de Karadeniz ve Marmara Bölgesi’nin kıyı kesimlerinde yer alır. Geniş yapraklı ağaçların su ihtiyacı çok yüksektir. Karadeniz’de kızılağaç, Akdeniz’de sığla ağacı yüksek taban suyuna ihtiyaç duyan türlerdir.
Ülkemizde korunan alanlar, toplam alanın %5’ten fazlasını, orman alanların ise yaklaşık %30’unu oluşturur.
Trakya’da İğneada yakınlarında, Sinop’ta Sarıkum Tabiatı Koruma Alanı’nda, Sakarya ve Kızılırmak deltalarında alüviyal karakterli subasar ormanlar yer alır. Geniş yapraklı ormanlar sıcak yaz aylarında 50km ötedeki alanlara bile ılımanlaştırıcı etki yapar. “Ilıman kuşak yağmur ormanları” olarak adlandırılan geniş yapraklı ormanlar, Doğu Karadeniz Bölgesi’nde Rize ve Artvin’in kıyı bölgelerinde yayılış gösterir. Meşe, ahlat, alıç, titrek kavak gibi kuraklığa dayanıklı türlere Anadolu’nun iç kesimlerinde rastlanır. Doğuda bu türlere huş ağacı da katılır. Bu türler, iç kesimlerde kendi başlarına topluluklar oluşturdukları gibi ardıç, çam gibi iğne yapraklı türlerle karışık olarak da bulunurlar.
İğne Yapraklı Ormanları
İğne yapraklı ormanlar deniz seviyesinden, ağaç sınırına (1800-2000mt) kadar tüm yüksekliklerde görülür. Ege ve Akdeniz bölgelerinde, çalılık ve makilerin yanı sıra, nemli, yarı-nemli iğne yapraklı ve meşe, karaçam, kızılçam gibi ağaçların oluşturduğu kuru ormanlar da bulunur. Çam, ladin, göknar, ardıç, servi, mazı, porsuk, sedir gibi herdem yeşil ağaçları içerir. Bu ağaçların yapraklarının yüzey alanı çok küçüktür. Bu özellik, kuraklığa dirençli olmalarını sağlar. Ayrıca yaprakların küçük ve reçineli oluşu bu ağaçların soğuğa karşı dirençlerini artırır. Bu nedenle kışın yapraklarını dökmezler.
Karadeniz Bölgesi’nde dağların kuzeye bakan kesimlerinde, genellikle 1000mt yükseklikten sonra nemli iğne yapraklı ormanlar bulunur. Bu ormanlarda yağışların bol olduğu kesimlerde göknar ve ladin ağaçları yayılış gösterir.
Yükseğe çıkıldıkça bunların yerini sarıçam ve güney bakılarda ise karaçam yerini alır ve yer yer ardıç türleri bunlara katılır. Sarıçam, İç ve Doğu Anadolu’nun kuzeyinde ve doğusunda yüksek kesimlerde de görülür. Anadolu’yu çevreleyen dağların iç kesimlerinde, iklim koşullarının kurak ve sert geçtiği bölgelerde karaçam ve ardıç ormanları bulunur.
Ege ve Akdeniz Bölgelerinde Amanos Dağları’ndaki kayın ormanları dışındaki ormanların çoğu bütünlüğü bozulmamış iğne yapraklı ağaçlardan meydana gelir.
Akdeniz ve Ege’nin kıyı bölgelerinde yaygın bir tür olan kızılçam 800mt yüksekliğe kadar yayılış gösterir. Kıyıda bazı yerlerde yerini Halep çamına bırakır. Kızılçam ormanları ülkemizde orman yangınlarının en sık görüldüğü alanlardır. Daha yukarı seviyelerde karaçam, ardıç türleri, yanısıra Toros Dağları’nda Toros göknarı ve sedir ormanları yayılış gösterir. Antalya’da Köprülü Kanyon Milli Parkı’nda Akdeniz havzasındaki en geniş doğal servi ormanları bulunur. Kıyı bölgelerden iç bölgelere geçildikçe, yağışların etkisi azalır.
Geniş yapraklılarla iğne yapraklı ağaçların birlikte olduğu karışık ormanlar da vardır.
Önemli Ağaç Türleri
Kızılçam (Pinus brutia)
Boyu 15-20mt’dir. Işık sever. Hızlı büyür. Deniz seviyesinden 1300-1500mt yüksekliğe kadar ulaşabilir. Türkiye’de Ege ve Akdeniz’de görülür. Türkiye’nin de en önemli hızlı gelişen ağaç türüdür. Sadece Türk ormancılığında değil, yabancı kaynaklarda da son dönemde Türk Çamı - Türk Kızılçamı olarak kullanımı yaygınlaşmaktadır. Kabuğu esmer kırmızımsı renkte ve kalındır. İğne yapraklar 10–16 cm uzunluğunda kalın sert ve koyu yeşil renktedir. Kozalak 6–11 cm boyunda, parlak açık kahverengi olup topaç biçimindedir, çoğunlukla 2-6 adedi bir arada çevrel olarak bulunur.
Karaçam (Pinus nigra)
Boyu 40 m’ye kadar ulaşır. Karasal iklimin hüküm sürdüğü iç bölgeler ile kıyı bölgelerinin yukarı kesimlerinde saf ya da karışık ormanlar kurar. Gövdesinin ve dallarının kalınlığı, gri ve derin çatlaklı kabuğu, iğne yapraklarının koyu yeşil rengi ile diğer çam türlerinden ayrılır. Yumurtamsı konik görünümdeki kozalakları simetrik ve yok denecek kadar kısa saplıdır. Kozalak boyu 3 cm. civarındadır
Sarıçam (Pinus sylvestris)
Boyu 40 m’ye ulaşabilir. Işık sever. Soğuk ve rüzgâra dayanıklıdır. Kuzey Anadolu’nun iç kesimlerinde yoğun yayılış gösterir. Türkiye’de 57.426 ha sarıçam ormanı bulunur. Adını, levhalar halinde ayrılan gövde kabuğunun tilki sarısı renginden alır.
Halep Çamı (Pinus halepensis)
Boyu 15-25mt olur ve 150 cm çap yapar. Işık sever, sıcağa dayanıklıdır, hızlı büyür. Türkiye’nin güney kısımlarında yayılış gösterir, kızılçam ve sahil çamı ile birlikler oluşturur. İlk önce yumuşak gümüşi gri renkte kabuk, daha sonra mor-kahverengiye dönüşür. Boyutu, şekilsizliği ve kalitesizliği nedeniyle Halep çamı kereste olarak çok az değere sahiptir.
Fıstık Çamı (Pinus pinea)
Gençken yuvarlak, yaşlı halde dağınık şemsiye gibi bir yapıya sahiptir. Gençken kuvvetli büyür. 20–25 m. boy yapar. Nemi sever. 0-900 mt yükseklikte, özellikle Ege, Marmara, Akdeniz Bölgesi’nde doğal ya da ağaçlandırma olarak bulunur. Türkiye’de yaklaşık 100.000 ha saf ya da kızılçam ile karışık fıstık çamı ormanı bulunur. Atmosferik kirliliğe ve yer altı sularındaki tuzlulaşmaya karşı duyarlıdır. Yangın sonrası sürgün verme kapasitesi yüksektir.
Toros Sediri (Cedrus libani)
Boyu 40 m’ye ulaşabilir. Işık ve kalkerli kayalık yamaçları sever. Akdeniz ikliminin hâkim olduğu yerlerde bulunur. Toros Dağları’nda yayılış gösterir. Lübnan sediri veya katran ağacı olarakta bilinir. İğne yapraklar 1,5-3,5cm uzunluğunda, sert ve batıcıdır. Renkleri önceleri koyu yeşil, zamanla yaşlı bireylerde mavimsi yeşil renk alır.
Doğu Ladini (Picea orientalis)
Boyu 60 m’ye ulaşabilen, 1,5-2mt çap yapabilen, dolgun ve düzgün gövdeli, sivri tepeli önemli bir orman ağacı türüdür. Kabuk genç gövdelerde genelde açık renkli ve düzgün, yaşlı gövdelerde koyu renkli ve çatlaklıdır. Dallar çevrel olarak sık bir halde tüm gövdeye yerleşmiştir. Doğu ladini bilinen ladin türlerinin en kısa iğne yapraklısı olup uzunlukları 6–11 mm, uçları keskin değil, kör ya da küt olarak sonuçlanır. Cilalı görünümlü ve koyu yeşildir.
Doğu Karadeniz Göknarı (Abies nordmanniana)
Boyu 40-50mt olabilir ve 7-9mt çap yapabilir. Kuzeydoğu Anadolu dağlık kesimlerinde bulunur. Dağların yüksek bölgelerinde hem saf topluluklar oluşturur hem de doğu ladini, doğu kayını, sarıçam ve karaçam ile karışık bulunur. Kafkasya'da 1200-2200mt arasında bulunur, ancak nemli kuzey yamaçlarında 600-800mt arasında büyüyebilir ve Türkiye'de rakım aralığı 200-1900mt arasındadır. Düz damarlı oluşuyla yapı malzemeleri için kolayca işlenebilen ahşabı ile çok değerli bir kereste ağacıdır. Birçok Avrupa ülkesinde Noel Ağacı olarak yetiştirilr.
Toros Göknarı (Abies cilicica)
Boyu 30-40 m’dir. Işık ve yarı gölge sever. Ağacın rakım aralığı 1000-2000mt olup, nemli, kumlu ve killi topraklarda iyi gelişir. Toros ve Amanos Dağları’nda yayılış gösterir ve genellikle karışık ormanlarda bulunur. Uzun, dar, iğne yapraklı bir ağaçtır. Tür genellikle Doğu Karadeniz göknarı ile karıştırılır.
Uludağ Göknarı (Abies bornmulleriana)
Boyu 30-40 m’ye ulaşabilir. Tepeden, tabana kadar çok sık dallıdır. Gövde kabuğu gridir. Alt dallar yanlara doğru yatay uzanır. Soğuğa dayanıklıdır. Kıraç ve verimsiz toprakları sevmez. Endemik bir türdür. Orta Karadeniz ve Kuzeybatı Anadolu’da görülür. Ortalama 15–16 cm boyunda ve 5 cm çapında kırmızı-kahverengi kozalakları vardır. Yöresel olarak küner, verdinar (Bolu), iledenaz (Kastamonu) gibi isimlerle de bilinir.
Adi Şimşir (Buxus sempervirens)
Boyu genellikle 1mt'ye ulaşabilir. Besince zengin, nemli serin, gevşek, humuslu kireçli yerlerde iyi gelişir. Donlara karşı hassastır. İklimi ılımlı ve nemli olan yerlerde, gölgeye dayanıklı olduğundan ağaç altlarında yetiştirilir. Kuzey Anadolu’da nemli ve ılıman iklimin olduğu yerlerde dağların kuzeye bakan yamaçlarında yayılış gösterir.
Adi Ardıç (Juniperus communis)
Boyu 15mt’ye ulaşabilen, çoğu kez de çalı halinde olan ardıç türüdür. Işık sever. Soğuğa dayanıklıdır. Kuzeydoğu Anadolu, Doğu Anadolu ve Akdeniz’de yayılış gösterir. Türkiye’de 1.100.492 ha saf ardıç ormanı bulunur. Kabuk kırmızımsı kahverengi, ince kâğıt gibi parçalara ayrılır ve dökülür. Üzümsü kozalaklarından içki sanayiinde yan ürün olarak yararlanılır.
Akdeniz Servi'si (Cupressus sempervirens)
Boyu 30-35 m’dir. Işık sever. Fıstık çamı ile birlikte Akdeniz’i karakterize eder. Türkiye’de 599 ha saf servi ormanı bulunur. Tür adı olan sempervirens, Latincede "hep yeşil" anlamındaki bir kelimeden gelir. Halk dilinde selvi ağacı olarak bilinmesinin yanında mezarlık ağacı olarak da bilinir.
Porsuk (Taxus baccata)
Boyu 20 m’ye ulaşabilir. Gölgeyi sever, çok yavaş büyür, ancak uzun ömürlüdür. Kayın, göknar, ladin ormanlarında tek ya da küçük gruplar halinde bulunur. Karadeniz, Kazdağları, Trakya’nın kuzeyi ve Amanoslarda görülür. Porsuktan elde edilen ahşap oldukça esnek bir o kadar dayanıklıdır. Bu nedenle geleneksel yayların yapımında kullanılmıştır.
Türkiye'de bulunan en yaşlı porsuk ağacı Zonguldak ilinde Alaplı ilçesi Kartepe'de 1200 metre yükseklikte bulunan; 4.112 yıllık olduğu tespit edilen porsuk ağacıdır. (Bkz.)
Saplı Meşe (Quercus robur)
Boyu 40 m’ye ulaşabilir. Işık ve nemli, kil içeren toprakları sever. Bol bulunan bir meşe türüdür. Akdeniz ve Ege hariç hemen her bölgede görülür. Saplı meşe, sapsız meşeden yaprak saplarının çok kısa (3–8 mm.) olmasıyla ve palamutlarının sapı olmasıyla ayırt edilir.
Sapsız Meşe (Quercus petraea)
30 metreye kadar boylanabilen, dar tepeli, birinci sınıf bir meşe türüdür. Kerestesi çok değerlidir. Kuzeybatı Anadolu, Trakya, Marmara Bölgesi, İç Anadolu ve Güney Anadolu’da yayılış gösterir. Saplı meşeden, palamutlarının sapsız, yaprak diplerinin kulaksız olması ile kolayca ayrılır. Palamut kadehi sürgün üzerine sapsız olarak oturmuştur. Sapsız meşe adını da buradan alır.
Macar Meşesi (Quercus frainetto)
Boyu 30 m’ye ulaşabilir. Işık sever. Hızlı büyür. Trakya, Kuzey Batı Anadolu ve Marmara Bölgesi’nde yayılış gösterir. Yapraklar ters yumurta şeklindedir. Yaprak sapları yok denecek kadar azdır. Yaprağın dip tarafında kulakçıklar bulunur. Meyve kadehi 15 mm civarında ve sapsızdır.
Kermes Meşesi (Quercus coccifera)
Sık dallı 2–3 m boyunda her zaman yeşil bir çalı ya da çok nadir olarak 10 m'ye boylanan ufak ağaç şeklindedir. Akdeniz bölgesine özgü bir bitkidir. Türkiye'de Marmara, Ege bölgelerinde bulunur. Yaprakları deri gibi serttir; kenarlar dikensi dişli olup her iki yüzü de çıplaktır. Palamutu 2 yılda olgunlaşır ve hemen hemen sapsızdır.
Istranca Meşesi (Quercus hartwissiana)
25 m'ye kadar boylanabilen düzgün gövdeli dar tepeli bir meşe türüdür. Türkiye'de Marmara bölgesinde Yıldız Dağları'nda ve Batı Karadeniz'de bulunur. Yapraklar ters yumurta biçimindedir. Yaprak saplıdır. Meyve bir yılda olgunlaşır. Kadeh pulları birbiri üzerine sıkıca kapanmış, uçları serbesttir. Meyve sapı 2–7 cm uzunluğundadır. Bir sapta 3-4 tane meyve bulunur.
Tüylü Meşe (Quercus pubescens)
Boyu 20mt'ye ulaşabilir. Yaprak, tomurcuk ve sürgünleri kadifemsi tüylerle kaplıdır. Tüyler yaprakta belirgindir. Kuraklığa dayanıklı meşe türlerindedir. Türkiye'de Ankara, Kayseri, Konya'da karaçamla beraber, saçlı meşe ile yükseklerde (1700 m) karışım yapar.
Doğu kayını (Fagus orientalis)
Boyu 40mt’ye çapı 2mt'ye ulaşabilir. Karadeniz Bölgesi’nde ve Amanoslarda yayılış gösterir. Doğu Karadeniz’de bütün sahil boyunca 1000-1700 m yükseklikte sakallı kızılağaç, doğu ladini ve büyük yapraklı ıhlamurla karışık ya da saf ormanlar kurar. Yaklaşık 900 sene yaşayabilir. Kerestesi ağır, sert, güçlü ve darbelere karşı oldukça dayanıklıdır.
Adi Kızılağaç (Alnus glutinosa)
Boyu 20-30mt’ye ulaşabilir. Nem sever. Trakya, Marmara çevresi, Batı Karadeniz ve Doğu Karadeniz’de saf ya da karışık olarak yayılış gösterir. Ağaç yetiştiriciliği ve odun endüstrisindeki çoklu kullanımları nedeniyle, önemli bir orman türü olarak kabul edilir.
Anadolu Kestanesi (Castanea sativa)
Boyu 20-35mt’ye çapı 2mt'ye ulaşabilir. Genellikle meşe, kayın ve gürgen ile birlikte görülür. Kuzey Anadolu ve Marmara Bölgesi’nde yayılış gösterir. Dayanıklı odunları nedeniyle gemi ve ev inşaatlarında kullanılır. Çiçekleri önemli bir bal kaynağı olan kestanenin meyvesi de ekonomik değere sahiptir.
Adi Dişbudak (Fraxinus excelsior)
Boyu 40mt’ye ulaşabilir. Nemli, killi-kireçli toprakları sever. Trakya, Karadeniz ve Amanoslarda yayılış gösterir. Zeytingiller familyasındandır.
Adi Gürgen (Carpinus betulus)
Boyu 15-30mt’ye ulaşabilir. Bir gölge ağacı olan adi gürgen, ılıman iklimlerde iyi büyüme yapar ve genellikle 600mt yükseklikte görülür. Çoğunlukla meşe bazı yerlerde kayınla kurduğu meşçerelere rastlanır. Marmara, Karadeniz ve Trakya’da doğal yayılış gösterir. Huşgiller familyasından kerestesi değerli bir orman agaç türüdür. Çoğunlukla oluklu ve eğri gövdesi vardır. Kabuk yeşilimsi-gri düzgün olup yaşlandığındada pürüzsüzdür. Odunu ağır ve serttir. Yavaş yanması ve çok ısı yayması dolayısıyla çok uygun bir yakacak odundur.
Karakavak (Populus nigra)
Boyu 30mt’ye ulaşabilir. Söğütgiller familyasındandır. Gölgede büyüyemez, ışığı sever, hızlı büyür. İç Anadolu ve Batı Karadeniz bölümü doğal yayılış alanıdır. Ancak kolay üretildiğinden bütün bölgelerde yaygın bir şekilde yetiştirilir. Çit bitkisi olarak ve dere kenarlarında sıklıkla kullanılır.
Büyük Yapraklı Ihlamur (Tilia platyphyllos)
Boyu 40mt’ye ulaşabilir. Ebegümecigiller familyasındandır. Işık, derin ve organik madde bakımından zengin toprakları sever. Sıcaklık isteği nispeten fazladır. Büyümesi çabuktur. Filizlenme gücü yüksektir. Tuzlu topraklardan kaçınır. Donlara ve kuraklığa karşı duyarlıdır. Trabzon ve Çanakkale’de yayılış gösterir.
Pembe Çiçekli Orman Gülü (Rhododendron smirnowii)
Ormangülü, fundagiller familyasından Rhododendron cinsinin 800 kadar türünü içeren çiçekli bitkilerin ortak adıdır.
Pembe çiçekli orman gülünün boyu 4mt’ye ulaşabilir. Humuslu, nemli toprakları sever. Endemik bir türdür. Mayıs-Haziran ayında çiçek açar. Kafkasya ve Kuzey Anadolu'da (Rize ve Artvin bölgesinde) yayılış gösterir. Ülkemizde doğal olarak yetişen 5 ormangülü türü (sarı çiçekli, mor çiçekli, pembe çiçekli, beyaz çiçekli ve Kafkas) vardır.
Anadolu Sığlası (Liquidambar orientalis)
Yerel dilde "Günlük ağacı" olarak bilinen sığla, 20mt'ye kadar boylanabilir ve görünüş olarak çınara benzer. Uzun ömürlü bir ağaçtır. Endemik bir türdür. Güney Batı Anadolu’da Marmaris, Köyceğiz, Dalaman Çayı etrafında yayılış gösterir. IUCN Kırmızı Liste’ye göre “Hassas” kategorisindedir.
Genç sürgünler önce yeşilimtrak, sonra kırmızımsı ve sonunda kahverengi olur. Çiçekleri olgunlaşınca dikenli kozalağa dönüşür ve grimsi-yeşil renk alır. Sığla yağı iyi bir antiseptiktir. Eczacılıkta, parfümeride ve ayrıca buhur olarak kilise vb. yerlerde kullanılır.
Çınar Yapraklı Akçaağaç (Acer platanoides)
Sabunağacıgiller familyasındandır. Boyu 20-30mt’ye çapı 2mt'ye ulaşabilir. 200 yıldan fazla yaşayabilir. Işık sever. Kum oranı az olan her türlü toprakta yetişir. Trakya, Marmara, Ege, Akdeniz ve Karadeniz Bölgesi’nde görülür.
Yaprağı sonbaharda sarı ve kırmızı renge dönüşür, koparıldığında süt çıkar.
Dağ Karaağacı (Ulmus glabra)
Boyu 30-40mt’ye ulaşabilir. Gövdesi uzun yıllar çatlaksız, düz ve parlaktır. Işık ve nem sever. Batı, Kuzey ve Güney Anadolu’da yayılış gösterir.
Kayacık (Ostrya carpinifolia)
Boyu 20mt’ye ulaşabilir. Işık-yarı gölge ağacıdır. Yavaş büyür. Kuzey ve Güney Anadolu’da yayılış gösterir.
Gevrek Söğüt (Salix fragilis)
Genellikle ağaççık formundadır, nadiren boyu 20 m’ye kadar uzayabilir. Nemli, kumlu balçık toprakları sever. Marmara, Karadeniz ve Doğu Anadolu Bölgesi’nde görülür.
DoğuÇınarı (Platanus orientalis)
Boyu 30-40mt’ye ulaşabilir. Derin, kumlu ve nemli toprakları sever. Ülkemizin bütün bölgelerinde görülür. En çok Akdeniz ve Marmara Bölgesi’nde yaygındır.
Salkım Huş (Betula pendula)
Boyu 30mt’ye ulaşabilir. Gövdesi parlak beyaz reklidir. Geç sürgünler ince ve aşağıya sarkıktır. Işık ve nem sever. Doğu ve Kuzey Anadolu bölgelerinde görülür.
Kuş Üvezi (Sorbus aucuparia)
Boyu 10mt’ye ulaşabilir. Işık ve organik madde bakımından zengin toprakları sever. Marmara, Karadeniz ve Doğu Anadolu Bölgesi’nde yayılış gösterir.
Yabani Kiraz (Cerasus avium)
Boyu 30mt’ye ulaşabilir. Hızlı büyür. Derin ve nemli balçıklı toprakları sever. Özellikle Kuzey Anadolu’da, yanısıra Batı, Güney ve İç Anadolu’da yayılış gösterir.
